Βάσει αυτού του υποθετικού σεναρίου, αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς θα δέχονταν να υποστούν ένα απλό πείραμα και να περιοριστούν σε δυο ρόδες για κάποιες ώρες, τριγυρίζοντας την πόλη. Όχι, πριν βιαστείτε να μου απαντήσετε, όταν λέω “δύο ρόδες” δεν εννοώ κάποιο μηχανάκι: υπάρχουν και οι “εποχούμενοι” της αναπηρικής καρέκλας...
ΕΠΕΣΤΡΕΦΑ σπίτι μου από την δουλειά, σε κεντρικό σημείο της πόλης -γνωστό πέρασμα τόσο για τους άνω όσο και για τους κάτω της Εγνατίας κατοίκους. Οι δρόμοι γεμάτοι κίνηση από τετράτροχα. Το πεζοδρόμιο περιορισμένο από παντού -για να περάσεις τα κολωνάκια (που βάσει σχεδίου[;], έχουν μπει μαζί με τους κάδους σκουπιδιών) και τα σπασμένα πλακάκια πρέπει να είσαι αθλητής σε αγώνα δρόμου μετ' εμποδίων.
ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ χτύπημα ήρθε από τα διπλο- και τριπλοπαρκαρισμένα. Δεν ήταν μόνο τα σταθμευμένα αυτοκίνητα που έφραζαν τις διαβάσεις και από τις δυο μεριές του δρόμου, αλλά και τα διπλοπαρκαρισμένα που έκλειναν άλλα... παρκαρισμένα αυτοκίνητα(!), που με τη σειρά τους παρακώλυαν τους πεζούς, οι οποίοι με ζιγκ ζαγκ και ακροβατικά μπορούσαν (μόνο με πολλή υπομονή) να περάσουν.
ΧΑΘΗΚΕ και η ομάδα των StreetPanthers με τα αυτοκόλλητά τους, για να βγάλω το άχτι μου ενώ προσπαθώ να “σκαρφαλώσω” ανάμεσα σε αυτοκίνητα, για να περάσω το δρόμο. Καταλαβαίνω ασφαλώς ότι δεν είναι σωστό να γεμίζεις τα τζάμια ξένων αυτοκινήτων με αυτοκόλλητα, αλλά και οι εποχούμενοι κάνουν συχνά, με τη σειρά τους, πολύ δύσκολη τη δική μας ζωή.
ΣΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΑΣ και πάλι: πόσοι, άραγε, θα άντεχαν να κινηθούν στο κέντρο της πόλης πάνω στις δυο ρόδες ενός αναπηρικού αμαξιδίου, για να δουν τις δυσκολίες που υπάρχουν, όταν πρόκειται να κυκλοφορήσουν στο πεζοδρόμιο ή να διασχίσουν μεγάλους δρόμους; Κι όμως, ενδεχομένως αυτό να ήταν ένα πείραμα στο οποίο θα έπρεπε να υποβληθούμε: ίσως μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, υπεύθυνους και με συμπόνοια για τους υπόλοιπους δίποδους αυτής της πόλης -τροχηλάτους ή μη.
Δημοσιεύθηκε στο Live! στη Θεσσαλονίκη, Μακεδονία της Κυριακής, Κυριακή 10.07.2011
No comments:
Post a Comment