13/07/2011

i-live! 10.07.2011


Βάσει αυτού του υποθετικού σεναρίου, αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς θα δέχονταν να υποστούν ένα απλό πείραμα και να περιοριστούν σε δυο ρόδες για κάποιες ώρες, τριγυρίζοντας την πόλη. Όχι, πριν βιαστείτε να μου απαντήσετε, όταν λέω “δύο ρόδες” δεν εννοώ κάποιο μηχανάκι: υπάρχουν και οι “εποχούμενοι” της αναπηρικής καρέκλας...

ΕΠΕΣΤΡΕΦΑ σπίτι μου από την δουλειά, σε κεντρικό σημείο της πόλης -γνωστό πέρασμα τόσο για τους άνω όσο και για τους κάτω της Εγνατίας κατοίκους. Οι δρόμοι γεμάτοι κίνηση από τετράτροχα. Το πεζοδρόμιο περιορισμένο από παντού -για να περάσεις τα κολωνάκια (που βάσει σχεδίου[;], έχουν μπει μαζί με τους κάδους σκουπιδιών) και τα σπασμένα πλακάκια πρέπει να είσαι αθλητής σε αγώνα δρόμου μετ' εμποδίων.


ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ χτύπημα ήρθε από τα διπλο- και τριπλοπαρκαρισμένα. Δεν ήταν μόνο τα σταθμευμένα αυτοκίνητα που έφραζαν τις διαβάσεις και από τις δυο μεριές του δρόμου, αλλά και τα διπλοπαρκαρισμένα που έκλειναν άλλα... παρκαρισμένα αυτοκίνητα(!), που με τη σειρά τους παρακώλυαν τους πεζούς, οι οποίοι με ζιγκ ζαγκ και ακροβατικά μπορούσαν (μόνο με πολλή υπομονή) να περάσουν.

ΧΑΘΗΚΕ και η ομάδα των StreetPanthers με τα αυτοκόλλητά τους, για να βγάλω το άχτι μου ενώ προσπαθώ να “σκαρφαλώσω” ανάμεσα σε αυτοκίνητα, για να περάσω το δρόμο. Καταλαβαίνω ασφαλώς ότι δεν είναι σωστό να γεμίζεις τα τζάμια ξένων αυτοκινήτων με αυτοκόλλητα, αλλά και οι εποχούμενοι κάνουν συχνά, με τη σειρά τους, πολύ δύσκολη τη δική μας ζωή.

ΣΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΑΣ και πάλι: πόσοι, άραγε, θα άντεχαν να κινηθούν στο κέντρο της πόλης πάνω στις δυο ρόδες ενός αναπηρικού αμαξιδίου, για να δουν τις δυσκολίες που υπάρχουν, όταν πρόκειται να κυκλοφορήσουν στο πεζοδρόμιο ή να διασχίσουν μεγάλους δρόμους; Κι όμως, ενδεχομένως αυτό να ήταν ένα πείραμα στο οποίο θα έπρεπε να υποβληθούμε: ίσως μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, υπεύθυνους και με συμπόνοια για τους υπόλοιπους δίποδους αυτής της πόλης -τροχηλάτους ή μη. 

Δημοσιεύθηκε στο Live! στη Θεσσαλονίκη, Μακεδονία της Κυριακής, Κυριακή 10.07.2011

22/11/2010

i-live! 21.11.2010

Αν υπάρχει κάτι που εκτιμώ στο ελληνικό στοιχείο, αυτό είναι η έλλειψη άγχους. Φετάαααααα... «Όλα θα γίνουν με τον καιρό», λέμε είτε «Έλα μωρέ, σιγά τώρα! Ποιός μας βλέπει;» (μια κι ο χρόνος γιατρεύει -και ενίοτε απ' ότι κατάλαβα, βρίσκει και λύσεις). Βέβαια, στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν ενστερνιστεί το αγγλοσαξωνικό «ο χρόνος είναι χρήμα» -αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, που δεν θα κάνω για την ώρα. Λόγια του αέρα, θα μου πείτε. Δεν σας αδικώ, και μπαίνω στο ψητό...

"Κλείσαμε τα μάτια και πηδήξαμε στο κενό, χωρίς να ξέρουμε που θα μας βγάλει"

ΜΙΛΩΝΤΑΣ με φίλους, μαθαίνω για γνωστό μας, ο οποίος μετά από διπλή παράβαση του ΚΟΚ - διέλευση με κόκκινο δύο φορές σε ένα βράδυ, για πρώτη φορά στη ζωή του- και αφού τον έκανε “τσακωτό” η ομάδα «ΔΙΑΣ» και έφερε Τροχαία, υπέστη αφαίρεση τού διπλώματος οδήγησής του. Φυσικά, η διαδικασία που ακολουθήθηκε  ήταν μαθήματα και εξετάσεις, για διπλώμα από την αρχή. Φαντάστειτε έναν 35άρη να περνάει εκ νέου τη διαδικασία σαν οποιοδήποτε πρωτάκι -εμού συμπεριλαμβανομένου- για να πάρει το δίπλωμα. Πλέον, ο “πρωταγωνιστής” της ιστορίας το δηλώνει παντού: «Δεν υπάρχει περίπτωση -ούτε κατά διάνοια!- να κάνω άλλη παράβαση στο τιμόνι.»

ΕΤΣΙ και για εμάς τους υπόλοιπους: καπνιστές, απρόσεκτους οδηγούς, «λαδωτές» σε δημόσιους λειτουργούς κοκ. Ίσως να το ξανασκεφτόμασταν πριν καταπατήσουμε κάποιον ψηφισμένο και επικυρωμένο νόμο, αν ξέραμε ότι οι πιθανότητες να μας πέσει «καμπάνα» είναι πλέον μεγάλες.
ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ γίνεται μάθημα: η ίδια η ιστορία μπορεί να “ανακατασκευαστεί” και ο ήρωάς της να παραβιάσει με διάφορους τρόπους νόμους και κανόνες, που σήμερα δεν παίρνουμε και τόσο σοβαρά. Γιατί, στην τελική, όλοι είμαστε γρανάζια μιας μεγάλης μηχανής -κι αν κάποιο από αυτά δεν δουλέψει όπως πρέπει, το υπόλοιπο σύστημα απλώς καταρρέει. Και μετά μπαίνουμε στη φάση του «restart» -ή της επιτήρησης και της επισκευής.

ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΙΕΣ; Μπορεί. Για την ώρα, όμως, ίσως μας συνετίσουν -έχοντας κάποιον να μας παρακολουθεί συνέχεια, μπας και παρανομήσουμε, για να μας αποτρέψει. Ίσως κάποια μέρα ενηλικιωθούμε και γίνουμε πιο υπεύθυνοι... «Who knows», που λένε και στο χωρίο μου.

Δημοσιεύθηκε στο Live! στη Θεσσαλονίκη, Μακεδονία της Κυριακής, Κυριακή 22.11.2010

16/11/2010

i-live! 14.11.2010


Περπατώ στην πόλη και σκοντάφτω. Eλίσσομαι, με πατάνε και τρέχω να ξεφύγω. Ένα ατέλειωτο εργοτάξιο, ένα ατέλειωτο πάρκινγκ. Ο “γαλάζιος” Θερμαϊκός με καλεί να περπατήσω δίπλα του, κάτω από τον πανέμορφο ελληνικό ήλιο του φθινοπώρου. 

"Η Αριστοτέλους προσφέρει μιαν αίσθηση ελευθερίας"

ΤΙ ΚΡΙΜΑ που δεν μπορώ απλώς να κοιτάζω το νερό. Βλέπετε, ο χώρος μειώθηκε ξαφνικά και με... συνοπτικές “διαδικασίες” κατά τα δυο τρίτα! Ο ποδηλατόδρομος καταλαμβάνει (προς μεγάλη μου χαρά!) το ένα τρίτο, ενώ το δεύτερο τρίτο καταλήφθηκε αυθαίρετα από παράνομους μικροπωλητές με εξίσου παράνομα προϊόντα, που προσφέρουν μια ψευδαίσθηση πολυτέλειας σε ανθρώπους που ζουν απλά με ψευδαισθήσεις, περιβαλλόμενοι από μαϊμούδες.

ΠΕΡΠΑΤΩ με δυσκολία -σχεδόν αδύνατον να βγάλεις παιδικό καρότσι βόλτα, πόσο μάλλον να περπατήσουν κάτοικοι και τουρίστες που τους μαγνήτισε το φως που παιχνιδίζει στην επιφάνεια του Θερμαϊκού. Τρέμω στη σκέψη ότι μπορούμε κάλλιστα να ξυπνήσουμε μια μέρα, για να διαπιστώσουμε ότι το εναπομείναν ένα (και πολύτιμο!) τρίτο έχει καταληφθεί από παράνομα τραπεζοκαθίσματα, που θα προσφέρουν θέα “φιλέτο”, με κάθε φλιτζάνι να πηγανει και πεντάευρω.

Η ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ, που συνδέει νοητά (και όχι μόνο) το θαλάσσιο μέτωπο της πόλης με το βουνό, προσφέρει μιαν αίσθηση ελευθερίας σε ένα κατά τα λοιπά πνιγηρό αστικό τοπίο, που έχει μπλοκάρει από τραπεζοκαθίσματα, ομπρέλες, μηχανάκια και φορτηγά. “Μπουκώνει” από κόσμο στις γωνιές της με την Τσιμισκή -επειδή ο κόσμος άλλες φορές ζαλίζεται και παραπατάει από τις μυρωδιές τσουρεκιού στη μια πλευρά και τηγανητών πατατών στην αντίπερα “όχθη” και άλλοτε διότι σκοντάφτει πάνω στους διανομείς διαφημιστικών και δωρεάν εφημερίδων.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ακούγονται εξωτικά και έχουν πλάκα -την πρώτη φορά. Είναι για γέλια τη δεύτερη... Την τρίτη φορά είναι απλώς γραφικά. Την πολλοστή φορά, όμως, δεν τα βαριέσαι απλά: συγχύζεσαι! Ακούτε, κύριε Χ/ Ψ/ Ω δήμαρχε;

08/11/2010

i-live! 07.11.2010


Χιλιοπαιγμένη η εικόνα της Ακρόπολης στα μίντια του εσωτερικού και εξωτερικού. Ειδικά σ’ εκείνα του εξωτερικού, η Ακρόπολη αποτελεί την πιο χρησιμοποιημένη εικόνα για νέα που αφορούν την Ελλάδα. Έτσι και στην τελευταία διαδήλωση των αρχαιολόγων, που ανέβηκαν πάνω στα αρχαία για να κρεμάσουν πανό -σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, όχι μόνο δεν συγκίνησαν, αλλά αντιθέτως προκάλεσαν οργή σε πολλούς. Οργή τουλάχιστον στους ξένους επισκέπτες, γιατί αυτά τα αρχαία αποτελούν ελληνικό κληροδότημα στον κόσμο και όχι μόνο στους Έλληνες.

"Ειδικά στα μίντια του εξωτερικού, η Ακρόπολη αποτελεί την πιο χρησιμοποιημένη εικόνα για νέα που αφορούν την Ελλάδα"


ΕΧΟΥΜΕ την τύχη -και είναι όντως τύχη ότι η Ακρόπολη στέκεται όρθια, κοσμώντας την πρωτεύουσα της χώρας- να προσέχουμε και να φροντίζουμε ένα μνημείο τεράστιας σημασίας για το πανανθρώπινο σύνολο. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται απ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη, βάζουν χρήματα στην άκρη για να μπορέσουν να κάνουν το ταξίδι, να περπατήσουν τα σοκάκια της Πλάκας και της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και να ανέβουν στον ιερό βράχο.

ΚΑΠΟΙΟΙ αποφάσισαν -δικαίως ή αδίκως, δεν μπορώ να το κρίνω- να τον αποκλείσουν από τον κόσμο στον οποίο πράγματι ανήκει και/ ή να αναρτήσουν στο μνημείο (για πολλοστή φορά...) πανό, διακηρύττοντας ότι ο αγώνας τους και η ιδιότητά τους τούς δίνουν την κυριότητα του μνημείου, για να χρησιμοποιηθεί για τους σκοπούς τους. Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) επισκέπτες δεν μπόρεσαν να απολαύσουν μια βόλτα εξερεύνησης στον ιερό βράχο -και ορισμένοι εξ αυτών ίσως δεν θα έχουν ξανά την ευκαιρία να βρεθούν εκεί...

ΠΟΛΛΟΙ θα αναφέρουν ανάλογες κινήσεις σε μνημεία όπως ο Πύργος του Αϊφελ... Κρίμα αν το πράξουν. Γιατί όσοι υποστηρίζουν έναν τέτοιο παραλληλισμό -πέραν του χάσματος στην αναγνωρισιμότητα μεταξύ των δυο μνημείων -απλώς παραβλέπουν τη διαφορετικής κλίμακας σημασία και τον συμβολισμό τους -συμβολισμό διαφορετικό, ασφαλώς για κάθε άνθρωπο, σε κάθε περίπτωση ωστόσο συμβολισμό πανανθρώπινης εμβέλειας.

01/11/2010

i-live! 31.10.2010




Ζούμε σε μια πόλη με περίπου (ίσως και κάτι παραπάνω από) ένα εκατομμύριο κατοίκους -το 10% αποτελούν οι φοιτητές. Μπορεί να πει κάποιος ότι είναι πολύ μικρό ποσοστό -κι όμως, αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές πληθυσμιακές ομάδες της Θεσσαλονίκης. Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε αν αναλογιστούμε ποιες επιχειρηματικές ομάδες της ζωής της πόλης ζουν κι αναπνέουν χάρη σ’ αυτήν την πληθυσμιακή ομάδας. Στα γρήγορα μπορώ να αναφέρω δύο: οι ιδιοκτήτες ακινήτων προς ενοικίαση και ο κλάδος της εστίασης.

"Ολόκληρες γειτονιές αναστήθηκαν κι απέκτησαν ξανά ζωή και κίνηση, για ολόκληρο το εικοσιτετράωρο."


ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ γειτονιές αναστήθηκαν και απέκτησαν ξανά ζωή και κίνηση. Στο μυαλό μου έρχονται γειτονιές του κέντρου, όπως αυτή πάνω από τη Ροτόντα, η Ολυμπιάδος και οι “πρόποδες” της Άνω Πόλης. Mάλιστα, ίσως αυτή η εξέλιξη να απέτρεψε και το ενδεχόμενο “γκετοποίησης” ολόκληρων περιοχών από συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες.

ΕΤΣΙ και οι επαγγελματίες στον τομέα της εστίασης: ευνοούνται χάρη σ’ ένα πολύ ενεργό 10%, που συμπαρασύρει μαζί του και άλλες πληθυσμιακές ομάδες για καφέ, ποτάκι, φαγητό και διπλοπενιές (ή ακόμη και για πιο “ψαγμένη” διασκέδαση). Άλλωστε, η Θεσσαλονίκη δεν πήρε χωρίς λόγω και αιτία τον τίτλο της πανελλαδικής πρωτεύουσας της διασκέδασης -ή, όπως την αποκαλούν οι “ντεμέκ” και “καλλλά” ρομαντικοί Αθηναίοι, “της νύμφης του Θερμαϊκού”, ή της “ερωτικής πόλης” -και άλλα τέτοια κουλά, στο άκουσμα και μόνο των οποίων βγάζω φλύκταινες.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ, ανεβαίνοντας την Αγγελάκη, κατάλαβα αυτήν τη δύναμη αναζωογόνησης (δεν θα σχολιάσω το αποτέλεσμα, όμως...) μιας γειτονιάς που κινήθηκε ενεργά, για να κερδίσει μέρος από την κίνηση του φοιτητόκοσμου -και όχι μόνο- της πόλης. Οι “θαμώνες” των κοντινών ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ και ΤΕΦΑΑ γίνονται πλέον όλο και πιο συχνοί επισκέπτες μαγαζιών της Αγγελάκη, δημιούργωντας ακόμη έναν “παράδεισο” (ή αλλιώς: το απόλυτο μέρος για να δεις και να σε δούν) και βάζοντας τον στον “κατάλογο” της πόλης, ανάμεσα σε περιοχές όπως η Ικτίνου, η Ζεύξιδος, η Βαλαωρίτου και η Παραλία -και η λίστα δεν έχει τελειωμό...

26/10/2010

i-live! 24.10.2010




Οικονομική κρίση στον υπόλοιπο κόσμο, πολυεπίπεδη κρίση στην Ελλάδα. Πέρα από προβληματική οργάνωση, το ελληνικό “θαύμα” της οικονομίας και της “οργάνωσης” του κράτους συμπληρώνουν οι πρακτικές μιας μονοπωλιακής αγοράς επιχειρήσεων, που στηρίζονται σαν βδέλλες στις κρατικές -αφανείς και εμφανείς- ενισχύσεις. Έτσι έφτασαν πολλοί συνομήλικοί μου να τελειώνουν με τις σπουδές τους και ν’ αρχίζουν να ψάχνουν εργασιακή εμπειρία σε μια αγορά εργασίας που χωλαίνει, λειτουργεί με γνωριμίες και δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να επενδύσει σε νέα μυαλά για την ανάδειξη ταλέντων. Δουλειές του ποδαριού για να καλύψεις τα έξοδά σου και όχι επένδυση στην καριέρα για επιτυχία και υγιή ανέλιξη.

"Δεν πίνουμε όλοι φραπόγαλο: κάποιοι από εμάς προτιμούν τον καφέ φίλτρου -και άλλοι δεν προλαβαίνουν καν να πιουν καφέ..."

ΥΠΑΡΧΕΙ και το εξωτερικό, για μεγαλύτερη αξιοκρατία και ωριμότητα στην αγορά εργασίας, παρά την κρίση. Φυσικά, δεν μας περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες εκεί έξω -και ίσως δεν είναι όλοι γι’ αυτό.

ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ είναι ότι μετακινείσαι και πας για δουλειά εκεί που υπάρχει και δεν περιμένεις να στη σερβίρουν στο πιάτο σου (συγγνώμη: στην πόλη σου). Παράλληλα, όμως, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, αν πάρουμε όλα τα ζωτικά όργανα για μεταμόσχευση από τον ασθενή, του αφαιρούμε την δυνατότητα να το παλέψει.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ να αρχίσουν να πιάνουν στο δρόμο τους νέους που παραμένουν στη χώρα και να τους δίνουν συγχαρητήρια. Όμως, καλό θα ήταν για μια και μοναδική φορά να κάνουμε την αυτοκριτική μας (πραγματική, όχι στα λόγια, για να μας ακούσουν οι άλλοι...) και να αρχίσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά την επιχειρηματικότητα και τους καλούς κανόνες επαγγελματικής συμπεριφοράς, μπας και ξεφύγουμε από τις δουλειές του ποδαριού, την πληρωμή ανά κομμάτι (και όταν έχει ο Θεός...), τις υπερωρίες φάντασμα. Άλλωστε, δεν πίνουμε όλοι φραπόγαλο: κάποιοι από εμάς προτιμούν τον καφέ φίλτρου -και άλλοι δεν προλαβαίνουν καν να πιουν καφέ...

18/10/2010

i-live! 17.10.2010

Θα πρέπει να είμαι ειλικρινής: δεν είμαι φαν του σελοφάν, αλλά ούτε και της ζέστης. Το ελληνικό καλοκαίρι, ως προϊόν που “πουλάει” στους τουρίστες, με “ρίχνει”. Όταν το τρώω στη μάπα στο κέντρο της πόλης και όχι σε κάποια ερημική παραλία δίπλα στο κύμα, είναι η χειρότερή μου. Έτσι, είμαι από τους ευτυχισμένους ανθρώπους αυτής της περιόδου -και σταμάτησα πλέον να ασκούμαι στον χορό της βροχής και των χαμηλών θερμοκρασιών, μια και είναι ήδη εδώ. 

"Πώς το λένε αυτό το "ναρκωτικό", αυτόν τον "εθισμό" στην πόλη, τη διασκέδασή της, τους κυριακάτικους καφέδες και τις βόλτες στην παραλία με καλούς φίλους;"


ΜΠΟΡΩ ν’ αρχίσω στη στιγμή να γκρινιάζω για πάρα πολλά πράγματα που αφορούν την παραμονή μου στην πόλη τους τελευταίους μήνες, για τη ζωή και τις παραλείψεις, για τις ευκαιρίες που δεν υπάρχουν για τους νέους ανθρώπους, για τη νοοτροπία και για το σύστημα. Μπορώ να χαθώ και να μετακομίσω στο πι και φι σε μια άλλη ευρωπαϊκή πόλη, χωρίς πολλά πολλά και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

ΦΤΑΝΕΙΣ σ’ ένα σημείο που θέλεις να φύγεις, να χαθείς, να κάνεις μια “αρχή” κάπου αλλού. Εκεί όπου θα σε εκτιμήσουν, εκεί που υπάρχει ένα καλύτερο επίπεδο ζωής. Και μετά, κάνεις μια βόλτα στην ηλιόλουστη παραλία της Θεσσαλονίκης, έχεις καλή παρέα, μιλάς, γελάς και νιώθεις ο πιο τυχερός άνθρωπος στον πλανήτη, στην πιο όμορφη πόλη -γιατί της ταιριάζει το ηλιόλουστο φθινόπωρο. Και μετά ξανά από την αρχή οι σκέψεις: να μείνω ή να φύγω;

ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ αυτό το “ναρκωτικό”, αυτόν τον “εθισμό” στην πόλη, τη διασκέδασή της, τους κυριακάτικους καφέδες και τις βόλτες στην παραλία με καλούς φίλους;

Δημοσιεύθηκε στο Live! στη Θεσσαλονίκη, Μακεδονία της Κυριακής, Κυριακή 17.10.2010

11/10/2010

i-live! 10.10.2010




Το τελευταίο διάστημα στη χώρα, ειδικά μετά τα μέτρα για το συμμάζεμα της κατασπατάλησης κρατικού χρήματος, εξαπολύθηκε μια “επίθεση” προς όσους δουλεύουν σε δημόσιες υπηρεσίες. Όχι άδικα -υπάρχουν πολλά κακά παραδείγματα εκεί έξω, ίσως περισσότερα από το συνηθισμένο. Καθημερινά, όμως, αποδεικνύεται ότι αυτός δεν είναι ο κανόνας και ότι σε πολλές υπηρεσίες υπάρχουν εργατικοί άνθρωποι με όρεξη, οι οποίοι, παρά το κλίμα που δημιουργούν συνάδελφοί τους, συνεχίζουν να παράγουν έργο μέσα από σκληρή δουλειά.


"Η παραπάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα δεν είναι τυχαία..."



ΠΡΟΣΦΑΤΑ, έτυχε να ακούσω την παρακάτω ιστορία να εξελίσσεται κάτω από το παράθυρο του σπιτιού μου, ξημερώματα στην Τούμπα -αϋπνίες, βλέπετε. Περνάει συνεργείο του δήμου από τη γειτονιά -και κάνει πολύ καλή δουλειά καθαρίζοντας και σκουπίζοντας. Σε μια στιγμή μένουν πιο πίσω μια γυναίκα κι ένας “υπεύθυνος”. Η γυναίκα βγαίνει εκτός των -βασανιστικά συγκεκριμένων(;)- καθηκόντων της, μαζεύοντας μερικά φυλλάδια πιτσαρίας πεταμένα στο πεζοδρόμιο, μπροστά από μια πολυκατοικία. Αμέσως, ο εργατικός “υπεύθυνος” τής φωνάζει να μην ασχοληθεί με πράγματα που δεν είναι δουλειά της και να τα αφήσει για να τα μαζέψουν οι κάτοικοι της οικοδομής. Να υποθέσω ότι ο “υπεύθυνος” είναι μόνιμος και δεν έχει κίνητρο να κάνει τη διαφορά, σε αντίθεση με τη γυναίκα;...

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ομάδα ανθρώπων απειλείται κάθε φορά που κάποιος ξεφεύγει από τα όρια της “περιοχής” του, όταν κάνει μια έξτρα προσπάθεια που θα βοηθήσει και θα κάνει τη διαφορά. Έτσι, σε πολλές υπηρεσίες υπάρχει η πίεση μην τυχόν και υπάρξει κάποιος πιο παραγωγικός και φανεί ότι οι υπόλοιποι υπάλληλοι απλά δεν κάνουν τη δουλειά τους και δεν παραδίδουν έργο όπως θα έπρεπε.

ΑΛΙΜΟΝΟ, όμως, μην πυροβολείτε! Δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι το ίδιο. Γνωρίζω προσωπικά λαμπρά παραδείγματα στο ΙΚΑ και σε δημόσια σχολεία. Μου έχουν τύχει φιλικότατοι και εργατικότατοι εργαζόμενοι σε δημόσια νοσοκομεία. Δυστυχώς, υπάρχει ένα σύστημα που πάσχει και συμπαρασύρει μαζί του αρκετούς από τους ανθρώπους που λειτουργούν μέσα σ’αυτό -αλλά όχι όλους. Η παραπάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα δεν είναι τυχαία...

Δημοσιεύθηκε στο Live! στη Θεσσαλονίκη, Μακεδονία της Κυριακής, Κυριακή 10.10.2010
Related Posts with Thumbnails