Blogiζω

Είναι η πρώτη φορά που νοιώθω ακόμα περισσότερη ντροπή από ποτέ, για κάποιους "ανθρώπους" που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Οντότητες που δεν αξίζουν να αποκαλούνται άνθρωποι, καθώς σύμφωνα με το λεξικό της νεοελληνικής έχουμε την εξής επεξήγηση:

άνθρωπος ο [ánθropos] Ο19 λαϊκότρ. πληθ. και ανθρώποι : I.(ανθρωπολ.) ον που ανήκει στην ανώτατη ομάδα των πρωτευόντων θηλαστικών και που έχει ως κύρια χαρακτηριστικά την όρθια στάση, τη λογική και τον έναρθρο λόγο: Ο ~ ανήκει στο ζωικό βασίλειο. H ανατομία / η φυσιολογία του ανθρώπου. || ο άνθρωπος ως εκπρόσωπος του ανθρώπινου γένους, σε αντιδιαστολή προς τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου: Ο προϊστορικός ~. Ο ~ των σπηλαίων. Θεωρίες για την καταγωγή του ανθρώπου. Ο αγώνας του ανθρώπου για να υποτάξει τη φύση. Ο ~ είναι θνητός. || (πληθ.) το σύνολο των ανθρώπων, η ανθρωπότητα. II1. ο άνθρωπος ως μονάδα, ως άτομο με ιδιαίτερες σωματικές, πνευματικές και ψυχικές ιδιότητες...

Διάβασα το σημερινό άρθρο από ΤΑ ΝΕΑ με τίτλο "Γίναμε μάρτυρες της αγριότητας" καί πραγματικά διάφορες σκέψεις άμεσης εγκατάλειψης της χώρας πέρασαν από το μυαλό μου. Δεν θα ήθελα ποτέ να συναντήσω τους τουρίστες του άρθρου, καί ακόμα πολλούς περισσότερους που έχω ακούσει από δικούς μου ανθρώπους καί δικά τους περιστατικά, όταν τους πώ για την ελληνική μου καταγωγή. Δεν θα ήθελα με τίποτα να συνδυάσουν την κακοποίηση των ζώων με τις ολιγοήμερες διακοπές τους στην πιο ομορφή γωνιά του κόσμου, στην κοιτίδα του πολιτισμού (όπως καθημερινά λέμε όταν μας πιάνουν τα πατριωτικά μας αισθήματα, αλλά που ξεχνάμε στην άμεση πράξη στην καθημερινότητά μας), μια ομάδα τουριστών που έρχονται για να ξεκουραστούν καί να απολαύσουν καί στο τέλος καταλήγουν να ζούν τέτοιες καταστάσεις.

Μιλάμε για κάποια ανώμαλα δίποδα (άλλοι θα τους αποκαλούσαν ανθρώπους, αλλά για εμένα δεν είναι), τα οποία δεν γνωρίζω τί βρίσκουν με το να βασανίζουν ζώα τα οποία δεν υπήρχε περίπτωση να πειράξουν αυτά τα δίποδα. Δεν βρίσκονται μόνο στην Κρήτη, βρίσκονται σε πολλές περιοχές της χώρας, ακόμα καί δίπλα μας. Αναφέρομαι στο άρθρο από ΤΑ ΝΕΑ (29.09.2009), αναφέρομαι σε πρόσφατες δημοσιεύσεις μέσω blogs για κακοποιήσεις με στοιχεία, φωτογραφίες καί βίντεο, δημοσιοποιημένα ακόμα καί στο facebook. Αναφέρομαι σε φαντάρους που κακοποίησαν, σκότωσαν με οπλισμό του ελληνικού στρατού μέσα σε έκταση της μονάδας τους, αναφέρομαι σε μικρότερα παιδιά της γειτονιάς που σίγουρα έχουμε δεί να κακοποιούν κάποιο ζώο.

Το ερώτημα που με βασανίζει χωρίς σταματημό είναι ποιός ο λόγος να γίνεται όλο αυτό. Τί τους ωθεί καί σε ποιό σημείο αποτύχαμε σαν κοινωνία, ώστε να περάσουμε το μήνυμα του σεβασμού σε κάθε μορφή ζωής. Ακόμα περισσότερα στα τετράποδα ζώα που βρίσκουμε βασανισμένα στα παραπάνω παραδείγματα, τα οποία δεν ζήτησαν τίποτα παραπάνω από ένα χάδι... όποιος δεν ήθελε να τους το δώσει, θα έφευγαν καί θα συνέχιζαν αλλού.

Καί όπως πάντα το τελευταίο διάστημα παραμονής μου στην χώρα σε περίπτωση ανάλυσης οποιουδήποτε προβλήματος που αντιμετωπίζω είτε διαβάζω είτε ακούω, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλα είναι θέμα παιδείας. Αναφέρομαι στην "παιδεία" που υπάρχει στην χώρα καί μετράται σε αριθμό πτυχίων, μέσο βαθμολογιών, καί μορίων εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση.
Όμως ξεχνάμε κάτι βασικό, ότι η παιδεία αφορά κυριώς θέματα συμπεριφοράς καί σεβασμού σε μια οργανωμένη κοινωνία. Η συμπεριφορά μας σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας αποδεικνύει την επιτυχία της παιδείας καί εκπαίδευσης την οποία έχουμε λάβει κατά τα κρίσιμα χρόνια της παιδικής καί εφηβικής μας ηλικίας κυρίως, αλλά καί κατά την διάρκεια του υπόλοιπου της ζωής μας.

Οι κάτοικοι αυτής της χώρας πάσχουν από έλλειψη αληθινής παιδείας, καί αυτό το αποδεικνύει το σημερινό άρθρο από ΤΑ ΝΕΑ, το αποδεικνύουν οι καθημερινές ιστορίες τρέλλας που ακούμε καί βλέπουμε γύρω μας. Ένα ακόμη παράδειγμα που το αποδεικνύει για μένα περίτρανα είναι οι ιστορίες κακοποίησης ζώων που βλέπουμε καί διαβάζουμε.

Πραγματικά λυπάμαι πολύ όταν βλέπω τέτοιες εικόνες, όταν ακούω τέτοιες ιστορίες. Ντρέπομαι γιατί κι εγώ αποτελώ σύνολο αυτής της κοινωνίας, κάτι το οποίο καί ξεχνάμε πολλοί, μιας κοινωνίας με βαθιά έλλειψη παιδείας καί σεβασμού.

Ούτε θα ψάξω για είκονα σε αυτή την ανάρτηση, δεν θα ασχοληθώ με τον καλλωπισμό της, δεν με ενδιαφέρει καί δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η ουσία του θέματος, η οποία είναι πολύ πολύ θλιβερή.