i-live! 14.08.2010

Αν είναι κάτι που εκτιμώ βαθύτατα ύστερα από μερικά χρόνια ζωής τόσο στη Νορβηγία όσο και στην Ελβετία, αυτό είναι η διαλλακτικότητα και η ευελιξία. Η δυνατότητα να μη βρίσκεσαι αποκλεισμένος από μια σειρά κανονισμών, όταν η λογική προστάζει αλλιώς. Ένας λογαριασμός που εξοφλείται με μια ημέρα καθυστέρησης -επειδή έσπασε ο διάολος το ποδάρι του- χωρίς πρόστιμο και μούτρα ή η γραφειοκρατική ευελιξία ακόμη και σε μικρά θέματα, τα οποία δεν παραβιάζουν άμεσα κάποιον κανονισμό. Αυτή η ευελιξία υπάρχει και στην Ελλάδα,  όπως συμβαίνει, ωστόσο, και με πολλά ακόμη εδώ πέρα χάνεται η καταπατιέται βάναυσα, όταν δεν υπάρχει η αίσθηση του μέτρου -ατομικά και συλλογικά.

"Όταν αποφεύγεις μονίμως τις υποχρεώσεις σου, αυτές σε κυνηγούν και σε περιορίζουν"

ΔΙΑΒΑΖΩ το τελευταίο διάστημα για απεργίες και προβλήματα. Βλέπω και ακούω γύρω μου τους ανθρώπους τους οποίους συναναστρέφομαι: από αυτούς που βαρέθηκαν να πάνε να δηλώσουν το καρτοκινητό τους (και τελικά δεν πρόλαβαν εώς τις 31 Ιουλίου) μέχρι τους πρόσφατους απεργούς σε διάφορους τομείς. Όλοι συμφωνούμε σε κάτι και μετά ζητάμε την εξαίρεσή μας. Όλοι θέλουμε ειδική μεταχείριση, λες κι είμαστε κάτι διαφορετικό από το υπόλοιπο σύνολο. Η δημοκρατία έχει άπειρα -δύσκολα κεκτημένα- δικαιώματα και προσφέρει ελευθερίες. Υπάρχουν όμως και υποχρεώσεις, τις οποίες δεν πρέπει να αμελούμε ή να “ξεφορτωνόμαστε”.
Η ΕΙΔΙΚΗ μεταχείριση μιας ομάδας θα έχει αντίκτυπο στο υπόλοιπο σύνολο. Αυτό όμως δεν μας ενδιαφέρει, αν είμαστε εμείς καλά, έτσι; Διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως - και ελπίζω αυτές οι υποχρεώσεις να γίνουν σύντομα κατανοητές απ’ όλους μας. Γιατί, όταν αποφεύγουμε μονίμως τις υποχρεώσεις μας, αυτές μας κυνηγούν και μας περιορίζουν.

Δημοσιεύθηκε στο Live! στη Θεσσαλονίκη, Μακεδονία της Κυριακής, Κυριακή 14.08.2010