i-live! 22.08.2010

Είμαι από τους λίγους που έμειναν στη Θεσσαλονίκη τον Δεκαπενταύγουστο και δεν ντρέπομαι να το πω. Κι αν δεν ήταν λίγοι και ήταν περισσότεροι οι κάτοικοι στη Θεσσαλονίκη αυτήν την περίοδο, τότε οι περισσότεροι κρύβονταν στα σπίτια τους με κλιματισμό -κάτι απολύτως κατανοητό με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν.

"Ξέμεινα στη Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο του Δεκαπενταύγουστου και πέρασα πολύ ωραία. Μου έλειψε ο κόσμος -είχα όμως την πόλη για τον εαυτό μου, για εξερεύνηση!"

ΣΤΑΣΗ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ στην αρχή της Τσιμισκή. Ο δρόμος σχεδόν έρημος, τα αυτοκίνητα περνάνε με συχνότητα που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί στην πόλη -ένα δυο το δεκάλεπτο. Στη στάση λεωφορείου περιμένει υπομονετικά νεαρή με τη βαλίτσα της. Μάλλον κι αυτή θα μας την “κάνει” τελευταία στιγμή και θα πάει προς το υπέρ-hub των ΚΤΕΛ Μακεδονίας.

ΑΝΕΒΑΙΝΩ τη Ναυαρίνου και βλέπω σε δεύτερη προβολή το “Thessalonique, je t’aime”: ερωτευμένο νέο ζευγαράκι φιλιέται μέσα στη ζέστη και δίνει ένα ρομαντικό τόνο στο πλάνο.

ΣΥΝΕΧΙΖΩ προς Καμάρα και λίγο πριν την Εγνατία βλέπω τους βέρους κατοίκους του κέντρου, αυτούς που ζουν στις πολυκατοικίες χωρίς κλιματισμό -για λόγους κοινωνικοποίσης(;), μαζεύονται στα παγκάκια και μιλάνε μεταξύ τους παρέα με τις βεντάλιες τους (είτε κανονικές είτε ιδιοκατασκευές από εφημερίδες και περιοδικά), που τις κουνάνε νωχελικά πάνω κάτω για να δροσιστούν στην κάψα της νύχτας του κέντρου της Θεσσαλονίκης.

Η ΕΓΝΑΤΙΑ επίσης άδεια -μόνο μερικοί κάγκουρες τη διασχίζουν με 200 χιλιόμετρα την ώρα, σε άσχετες στιγμές. Προτιμώ να περιμένω το πράσινο φανάρι για τους πεζους (σε περίπτωση που με χτυπήσει κάγκουρας, να έχω τουλάχιστον τον νόμο και την ασφαλιστική του εταιρία με το μέρος μου).

ΣΤΡΙΒΩ προς τ’ αριστερά και κατεβαίνω την Παλαιών Πατρών Γερμανού. Η γειτονιά έρημη και η ησυχία τόση που ακούω από κάποιο διαμέρισμα με ανοιχτά παράθυρα μουσική από κιθάρα και τραγούδι... “... και θα χαθώ, θα χαθώ, θα χαθώ, ένα πρωί, σε μια ελεύθερη ιδέα...”. Οι στίχοι και η μελωδία με συντροφεύουν μέχρι το σταυροδρόμι της Αλεξάνδρου Σβώλου. Όλα έρημα, σχεδόν κανένας δεν κυκλοφορεί.

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ, που η πόλη έχει ερημώσει από ανθρώπους -και ακόμη περισσότερο από αυτοκίνητα- οι ποδηλάτες κατακτούν τους έρημους δρόμους, ελλείψει αυτοκινήτων. Κινούνται επί της Προξένου Κορομηλά και επί της Μητροπόλεως. Τους ζηλεύω -ορθοπεταλιά τόσο περήφανα πάνω στην άσφαλτο, χωρίς κανέναν φόβο. Οι δρόμοι άδειοι κι εγώ ονειρεύομαι ένα κέντρο με λιγοστή κίνηση, ποδήλατα παντού και πολύ πράσινο. Χμ... Μάλλον η ζέστη με έχει χτυπήσει στο κεφάλι και ονειρεύομαι.

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ του “Thessalonique je t’aime” #02: ξανά στην περιοχή της Μητροπόλεως, βλέπω την ξανθούλα τουρίστρια που έχει ξεμείνει στην πόλη με τον έλληνα φίλο της. Γελάει και περνάει καλά με τον άνδρα των ονείρων της -για την ώρα! Η Θεσσαλονίκη τον Δεκαπενταύγουστο γίνεται όντως ερωτική πόλη... Όχι, όλο τον υπόλοιπο χρόνο δεν είναι -ούτε συμπρωτεύουσα, ούτε ερωτική πόλη, ούτε πρωτεύουσα των Βαλκανίων.

ΞΕΜΕΙΝΑ στην Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο του Δεκαπενταύγουστου και πέρασα πολύ ωραία. Είδα την πόλη στα καλύτερα της. Μου έλλειψε ο κόσμος -είχα όμως την πόλη για τον εαυτό μου, για εξευρεύνηση!

Δημοσιεύθηκε στο Live! στη Θεσσαλονίκη, Μακεδονία της Κυριακής, Κυριακή 22.08.2010