Περπατώ στην πόλη και σκοντάφτω. Eλίσσομαι, με πατάνε και τρέχω να ξεφύγω. Ένα ατέλειωτο εργοτάξιο, ένα ατέλειωτο πάρκινγκ. Ο “γαλάζιος” Θερμαϊκός με καλεί να περπατήσω δίπλα του, κάτω από τον πανέμορφο ελληνικό ήλιο του φθινοπώρου.
"Η Αριστοτέλους προσφέρει μιαν αίσθηση ελευθερίας"
ΤΙ ΚΡΙΜΑ που δεν μπορώ απλώς να κοιτάζω το νερό. Βλέπετε, ο χώρος μειώθηκε ξαφνικά και με... συνοπτικές “διαδικασίες” κατά τα δυο τρίτα! Ο ποδηλατόδρομος καταλαμβάνει (προς μεγάλη μου χαρά!) το ένα τρίτο, ενώ το δεύτερο τρίτο καταλήφθηκε αυθαίρετα από παράνομους μικροπωλητές με εξίσου παράνομα προϊόντα, που προσφέρουν μια ψευδαίσθηση πολυτέλειας σε ανθρώπους που ζουν απλά με ψευδαισθήσεις, περιβαλλόμενοι από μαϊμούδες.
ΠΕΡΠΑΤΩ με δυσκολία -σχεδόν αδύνατον να βγάλεις παιδικό καρότσι βόλτα, πόσο μάλλον να περπατήσουν κάτοικοι και τουρίστες που τους μαγνήτισε το φως που παιχνιδίζει στην επιφάνεια του Θερμαϊκού. Τρέμω στη σκέψη ότι μπορούμε κάλλιστα να ξυπνήσουμε μια μέρα, για να διαπιστώσουμε ότι το εναπομείναν ένα (και πολύτιμο!) τρίτο έχει καταληφθεί από παράνομα τραπεζοκαθίσματα, που θα προσφέρουν θέα “φιλέτο”, με κάθε φλιτζάνι να πηγανει και πεντάευρω.
Η ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ, που συνδέει νοητά (και όχι μόνο) το θαλάσσιο μέτωπο της πόλης με το βουνό, προσφέρει μιαν αίσθηση ελευθερίας σε ένα κατά τα λοιπά πνιγηρό αστικό τοπίο, που έχει μπλοκάρει από τραπεζοκαθίσματα, ομπρέλες, μηχανάκια και φορτηγά. “Μπουκώνει” από κόσμο στις γωνιές της με την Τσιμισκή -επειδή ο κόσμος άλλες φορές ζαλίζεται και παραπατάει από τις μυρωδιές τσουρεκιού στη μια πλευρά και τηγανητών πατατών στην αντίπερα “όχθη” και άλλοτε διότι σκοντάφτει πάνω στους διανομείς διαφημιστικών και δωρεάν εφημερίδων.
ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ακούγονται εξωτικά και έχουν πλάκα -την πρώτη φορά. Είναι για γέλια τη δεύτερη... Την τρίτη φορά είναι απλώς γραφικά. Την πολλοστή φορά, όμως, δεν τα βαριέσαι απλά: συγχύζεσαι! Ακούτε, κύριε Χ/ Ψ/ Ω δήμαρχε;
No comments:
Post a Comment