Ζούμε σε μια πόλη με περίπου (ίσως και κάτι παραπάνω από) ένα εκατομμύριο κατοίκους -το 10% αποτελούν οι φοιτητές. Μπορεί να πει κάποιος ότι είναι πολύ μικρό ποσοστό -κι όμως, αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές πληθυσμιακές ομάδες της Θεσσαλονίκης. Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε αν αναλογιστούμε ποιες επιχειρηματικές ομάδες της ζωής της πόλης ζουν κι αναπνέουν χάρη σ’ αυτήν την πληθυσμιακή ομάδας. Στα γρήγορα μπορώ να αναφέρω δύο: οι ιδιοκτήτες ακινήτων προς ενοικίαση και ο κλάδος της εστίασης.
"Ολόκληρες γειτονιές αναστήθηκαν κι απέκτησαν ξανά ζωή και κίνηση, για ολόκληρο το εικοσιτετράωρο."
ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ γειτονιές αναστήθηκαν και απέκτησαν ξανά ζωή και κίνηση. Στο μυαλό μου έρχονται γειτονιές του κέντρου, όπως αυτή πάνω από τη Ροτόντα, η Ολυμπιάδος και οι “πρόποδες” της Άνω Πόλης. Mάλιστα, ίσως αυτή η εξέλιξη να απέτρεψε και το ενδεχόμενο “γκετοποίησης” ολόκληρων περιοχών από συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες.
ΕΤΣΙ και οι επαγγελματίες στον τομέα της εστίασης: ευνοούνται χάρη σ’ ένα πολύ ενεργό 10%, που συμπαρασύρει μαζί του και άλλες πληθυσμιακές ομάδες για καφέ, ποτάκι, φαγητό και διπλοπενιές (ή ακόμη και για πιο “ψαγμένη” διασκέδαση). Άλλωστε, η Θεσσαλονίκη δεν πήρε χωρίς λόγω και αιτία τον τίτλο της πανελλαδικής πρωτεύουσας της διασκέδασης -ή, όπως την αποκαλούν οι “ντεμέκ” και “καλλλά” ρομαντικοί Αθηναίοι, “της νύμφης του Θερμαϊκού”, ή της “ερωτικής πόλης” -και άλλα τέτοια κουλά, στο άκουσμα και μόνο των οποίων βγάζω φλύκταινες.
ΠΡΟΣΦΑΤΑ, ανεβαίνοντας την Αγγελάκη, κατάλαβα αυτήν τη δύναμη αναζωογόνησης (δεν θα σχολιάσω το αποτέλεσμα, όμως...) μιας γειτονιάς που κινήθηκε ενεργά, για να κερδίσει μέρος από την κίνηση του φοιτητόκοσμου -και όχι μόνο- της πόλης. Οι “θαμώνες” των κοντινών ΑΠΘ, ΠΑΜΑΚ και ΤΕΦΑΑ γίνονται πλέον όλο και πιο συχνοί επισκέπτες μαγαζιών της Αγγελάκη, δημιούργωντας ακόμη έναν “παράδεισο” (ή αλλιώς: το απόλυτο μέρος για να δεις και να σε δούν) και βάζοντας τον στον “κατάλογο” της πόλης, ανάμεσα σε περιοχές όπως η Ικτίνου, η Ζεύξιδος, η Βαλαωρίτου και η Παραλία -και η λίστα δεν έχει τελειωμό...
No comments:
Post a Comment