Δε σίτι αϊ λόβ του χεϊτ ορ δε σίτι αϊ χεϊτ του λόβ (αφιερωμένο σε όλους τους greeklish lovers - όπως κι εγώ άλλωστε ;-) )

Eίναι μια χαβούζα, ένα χωριό, ένα απέραντο χάος, μια φοιτητούπολη χωρίς κανόνες, ένα αχούρι με εγωίσταρους κατοίκους... αυτές είναι μερικές από τις φράσεις που εκσφενδονίζονται από το στόμα μου κάθε φορά που γυρνάω στη Θεσσαλονίκη, έστω καί για λίγο καί πρέπει να γίνω μέρος της τρελής, πολύβουης καί γεμάτης κόσμο ζωής αυτής της πόλης που στα βόρια βλέπει βουνό καί νότια ανοίγεται κόλπος θαλάσσης που σου δίνει μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας όταν την βλέπεις από την παραλιακή Promenade des Anglais (ανάθεμα με δηλαδή:-P ).

Είναι ένα πολιτισμικό σοκ, είναι ότι ξέχασα πώς είναι πραγματικά αυτή η πόλη, είναι ότι ξέφυγα από την καθημερινότητα της, είναι ότι συνήθισα σε κάτι πιο ήρεμο καί Ευρωπαϊκό στη μέση βουνών καί στη μέση του πουθενά; Ποιός ξέρει... όμως είναι μια πραγματικότητα που λατρεύω να μισώ καί μισώ να αγαπάω, ή μήπως το αντίθετο;;;

Γιατί είναι το εξής κοινό συναίσθημα σε όσους αφήνουν αυτή την πόλη για λίγο ή περισσότερο, είτε λόγω σπουδών, δουλειάς, προσωπικών λόγων, ότι όταν βρισκόμαστε σε αυτή βλέπουμε τόσα πολλά αρνητικά γύρω της που δεν βλέπουμε την ώρα να την εγκαταλείψουμε. Όταν δε φτάνει η ημέρα της αναχώρησης, μας πιάνει το κάτι το μελαγχολικό, κάτι το "καλά είναι κι εδώ μωρέ", κάτι το "πουθενά δεν υπάρχει καλύτερη διασκέδαση/καλύτεροι άνθρωποι/καλύτερη ζωή".

Γιατί να ξεφύγω από τον όχλο καί το γενικότερο σε αυτή την περίπτωση; Μόλις πατάω το πόδι μου βλέπω ότι η πόλη πάει προς το χειρότερο, ότι γίνεται μια απέραντη τσιμεντούπολη, ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το γενικότερο καλό, ότι όλοι κοιτάν την πάρτη τους, ότι τίποτα δεν λειτουργεί όταν το χρειάζεσαι καί ότι γενικότερα όλοι αναλώνουν την ώρα τους από το πρωί ως το βράδυ "χαλαρά" με έναν περιποιημένο Σαλονικιώτικο φραπέ στο χέρι τους. Μα ωωωωωω, εκ θαύματος, μια ημέρα πρίν φύγω όλα μεταμορφώνονται... πουθενά δεν είναι οι άνθρωποι πιο ανοιχτοί καί καλόκαρδοι, πουθενά δεν έχω την δυνατότητα για διασκέδαση από το πρωί ως νωρίς το επόμενο πρωί, πουθενά δεν είναι οι ρυθμοί ζωής πιο ανθρώπινοι (παρά τα βιοποριστικά θέματα που όλους απασχολούν), ακόμα καί το ότι να μωρέ προσπαθούν οι άνθρωποι καί δουλεύουν όλα πάνω κάτω...

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τί γίνεται; Είναι κάτι περαστικό που με τα χρόνια θα το σκέφτομαι λιγότερο; Γιατί το μόνο που μπορώ να πώ μέχρι τώρα είναι ότι μετά από 6 χρόνια που πηγαινοέρχομαι τακτικά, κάθε φορά είναι καί πιο δύσκολο να αποχωριστώ αυτή την πόλη. Καί να δείς πως παρακολουθώ ακόμα καί το πιο μικρό δρομάκι στα περίχωρα όταν το αεροπλάνο αφήνει σιγά σιγά τον Σαλονικιώτικο αέρα για πιό ευρωπαϊκά μέρη, με ζώνει η θλίψη καί η μελαγχολία καί μένω κολλημένος στο παράθυρο (πάντα πετάμε σε θέση δίπλα σε παράθυρο, πες το κόλλημα αν θες!!!) μέχρι να χαθούν τα ίχνη των γκρί τσιμεντένιων οικισμών καί να μην καταλαβαίνω αν οι έρημες εκείνες περιοχές πάνω από τις οποίες πετάμε είναι ακόμα εντός ελληνικών συνόρων ή μήπως μια γειτονική βαλκανική χώρα.

Όσο για τους greeklish lovers, αποτελώ πράουντ μέμπερ αυτής της μερίδας ανθρώπων μιας καί αυτό το πόστ είναι από τα λίγα κείμενα που γράφω χωρίς greeklish... πρόσφατα έμαθα μάλιστα ότι ο θείος μου δεν μπορεί να διαβάσει greeklish στο κινητό (ή οπουδήποτε!!!), οπότε άδικα όλα αυτά τα μηνύματα στο κινητό όσο λείπω στο εξωτερικό για να πώ ότι όλα είναι καλά καί σύντομα νέα μου :-S

Μερικά λόγια για την φωτογραφία παρακάτω... είναι η παραλία της Θεσσαλονίκης κάπου στα μέσα Ιουλίου, μετά από μια καλοκαιρινή καταιγίδα καί μόλις ο ουρανός άρχισε να καθαρίζει καί να ξεπροβάλει ο ήλιο ανάμεσα από τα σύννεφα. Τίποτα δεν ήταν σχεδιασμένο... κατέβαινα προς το κέντρο με το λεωφορείο, στο δρόμο πρόσεξα το όμορφο αυτό φώς καί γι'αυτό κατέβηκα πολλές στάσεις πριν το κέντρο (κοντά στη ΧΑΝΘ), μόνο καί μόνο για να θαυμάσω. Κι εκεί που προχωρούσα από τον Λευκό Πύργο προς την παραλία, αυτή η στιγμή καταγράφηκε με τίποτα παραπάνω πέρα από την κάμερα του κινητού μου.

Αφιερωμένο το πρώτο πόστ σε όλους τους συμπάσχοντες!