Είναι μεσημέρι Κυριακής, την ώρα του καφέ (δική μου: 3 το μεσημέρι). Μυρίζει έντονα πρώιμο καλοκαίρι και περπατάω στην παραλία, για να απολαύσω την θέα του καθαρού(;) γαλάζιου Θερμαϊκό και του ελεύθερου από σύννεφα ουρανού. Ο ήλιος μας λούζει και η παρέα μου αναφωνεί συνέχεια “τι όμορφη πόλη που είναι η Θεσσαλονίκη;” και “πόσο τυχεροί είμαστε!”. Σίγουρα, η ίδια σκέψη θα περνούσε κι από το μυαλό των τουριστών που περπατούσαν την πόλη απ' άκρου εις άκρον εκείνη την ημέρα. Όλα φαίνονται τόσο ειδυλλιακά... Ακόμη και η παρουσία ποδηλατιστών (που ξέμειναν στο κέντρο από την οργανωμένη ποδηλατοδρομία της ημέρας) έδινε τον αέρα της πόλης που θέλω να ζω και να αντικρίζω, που θέλω και οι επισκέπτες της να βλέπουν.
ΞΑΦΝΙΚΑ, μέσα στον κόσμο της παραλίας βλέπω έναν δημοτικό αστυνομικό να ξεπροβάλλει από το πλήθος και να κλωτσάει ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Το κλωτσά για αρκετά μέτρα, συνοδεία άλλων δημοτικών αστυνομικών που περιπολούν στην περιοχή, μέχρι τα κάγκελα μιας μικρής προβλήτας όπου βρίσκονται άλλα ξεχασμένα χαρτιά -σκουπίδια! Η επόμενη "σκηνή" βρίσκει τον δημοτικό αστυνομικό να πατάει με μένος το κουτί, μέχρι να θυμίζει κουτί του ΙΚΕΑ... Πίστευα ότι θα το πάρει να το πετάξει σε κανέναν κάδο ανακύκλωσης του δήμου. Έτσι νόμιζα!
"Ξαφνικά, βλέπω έναν δημοτικό αστυνομικό να κλωτσάει ένα μεγάλο χάρτινο κουτί"
ΟΛΗ ΑΥΤΗ η σκηνή εκτυλίσσεται μπροστά μου και μπροστά σε πολύ ακόμη κόσμο... Το χειρότερο για μένα: μπροστά σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων τουριστών, που βλέπουν αποσβολωμένοι και άναυδοι την εικόνα του δημοτικού αστυνομικού να "παλεύει" με το χάρτινο κουτί (και του αποτελέσματος μετά την αποχώρησή του).
Σε λίγα λεπτά είχα ξεχάσει τη -σχεδόν μαγική- εικόνα της παραλίας εκείνη την ημέρα. Μου απέμεινε μόνον η ανάμνηση του συμβάντος. Άραγε, τι απέμεινε στο μυαλό εκείνου του ζευγαριού τουριστών από την πρόσφατη επίσκεψή τους στην Θεσσαλονίκη;
Δημοσιεύθηκε στο Live! στη Θεσσαλονίκη, Κυριακή 23.05.2010
No comments:
Post a Comment