Τα σχολεία κλείνουν κι από το πίσω μπαλκόνι ακούω τα παιδιά του ιδιωτικού παιδικού σταθμού με τη δασκάλα τους να ετοιμάζουν τη γιορτή για το καλοκαίρι. Αγοράκια και κοριτσάκια μαζί σε ένα τραγούδι και χορό, τα αγοράκια μόνο σε δικό τους τραγούδι και χορό. Στο τέλος μόνο τα κοριτσάκια και το τραγούδι που αντηχεί απ’ άκρου εις άκρο στον ακάλυπτο: “Ο άνδρας που θα παντρευτώ θα είναι από σόι, σκληρό κολάρο θα φορεί μ’ ολόχρυσο ρολόι...”
"Η ισότητα αρχίζει από την οικογένεια και το σπίτι, για να γίνει νόρμα στην υπόλοιπη κοινωνία - όχι το αντίστροφο"
ΔΕΝ ΕΧΕΙ πολύ καιρό που διάβασα ένα σχετικό άρθρο των “New York Times” (09.06.2010, “In Sweden, the Men Can Have It All”) για το σουηδικό και ευρύτερο σκανδιναβικό μοντέλο ισότητας των δυο φύλων σε οικογενειακούς -και όχι μόνο- ρόλους. Μια ισότητα που αρχίζει από την οικογένεια και το σπίτι, για να γίνει νόρμα στην υπόλοιπη κοινωνία -και όχι το αντίστροφο.
ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ το παραθέτω δίπλα στην σκηνή των παιδιών -και ιδιαίτερα των κοριτσιών- στον παιδικό σταθμό. Παρά την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας, ένα άκακο κατά τα άλλα τραγούδι μιας άλλης εποχής του ελληνικού σινεμά δημιουργεί (από μικρή κιόλας ηλικία) πρότυπα που θα αναπαραχθούν και ίσως τελικά υπερισχύσουν με την υποστήριξη της οικογενειακής νοοτροπίας, όπου η κόρη θα παντρευτεί γιατρό ή δικηγόρο, άνθρωπο με πτυχία. Μη γελάτε, το ακούω συχνά ακόμα και στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον από σχετικά νέους και καθόλου παλαιών αρχών (κατά τα λοιπά) γονείς.
ΜΠΟΡΕΙ όλα αυτά να γίνονται για το αστείο της υπόθεσης -μια παιδική γιορτή που, μαζί μ’ ένα άρθρο για τη βορειοευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική, με έβαλε σε σκέψεις. Άραγε, είναι μεγάλος ο κίνδυνος το παιδί να μεγαλώσει, να γίνει ενήλικας και να φέρει την παρακάτω ιδέα πρότυπο;
Η γυναίκα ψάχνει τον πλούσιο άνδρα, που -φυσικά- θα παντρευτεί και θα κάνει οικογένεια. Ο άνδρας θα είναι ο κουβαλητής και η γυναίκα σπίτι, να πλένει τα πιάτα. Ο άνδρας, όταν γυρνάει σπίτι εξουθενωμένος, ως κουβαλητής, βάζει παντόφλες και ανοίγει την τηλεόραση. Παρατραβηγμένη ιστοριούλα; Μπορεί. Τυχαίο; Δεν νομίζω...
Δημοσιεύθηκε στο Live! στη Θεσσαλονίκη, Κυριακή 20.06.2010
Το σημερινό το αφιερώνω στο φιλαράκι μου στην Γαλλία που έχει τα γενεθλιά της σήμερα!
No comments:
Post a Comment