Στο κλίμα των εκλογών είναι ο κόσμος γύρω μου καί όλοι συζητούν τα δικά τους θέματα, από την δική τους οπτική γωνία καί σύμφωνα με το δικό τους συμφέρον. Όλα αυτά τα αναζωογονεί καί η κάθε ομιλία πολιτικού αρχηγού που γίνεται μέσα στην προεκλογική περίοδο που διανύουμε.
Σήμερα το πρωί κατέβαινα στα στενάκια της Τουμπας (ορίστε, τώρα μάθατε καί που μένω!) για να αγοράσω την κυριακάτικη εφημερίδα. Κόντρα στο ελληνικό στοιχείο όπου θέλουμε πολλές πολλές πολλές εφημερίδες καί όσο πιο βαριές τόσο καλύτερα καί στο τέλος - αν καί όχι όλοι απαραιτήτως - το πολύ πολύ να ξεφυλίσσουμε κάποιο ένθετο καί μόνο... τέλος πάντων, ξεφεύγω... πήγα πήρα την κυριακάτικη εφημερίδα μου καί παράλληλα πέρασα από δύο καφενεία της γειτονιάς. Φυσικά καί μετά την ομιλία του αρχηγού της πράσινης επιλογής υπήρχε αναζωπύρωση - λέξη που τρομάζει τελευταία στην Ελλάδα - της πολιτικής συζήτησης καί παρακάτω ακολουθεί η σκηνή που είδα στο ένα από τα δύο καφενεία:
Ένας θαμώνας του καφενείου, που περπατάει μπροστά μου, βλέπει στο βάθος της απέναντι πλευράς του δρόμου άλλον θαμώνα καί φίλο που πειράζει για τις πολιτικές του πεποιθήσεις σε φιλικό πάντα επίπεδο, φωνάζοντάς του τα εξής:
"Ο λαός, δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά!"
ακολουθεί καί η απάντηση από την απέναντι πλευρά...
"Χέσε μας βρε αριστερέ του σαλονιού"...
απάντηση που πραγματικά με έκανε να απορώ ποιό κόμμα υποστηρίζει ο πρώτος κύριος, αλλά αυτό δεν αποτελεί το αντικείμενο εδώ πέρα.
Φτάνουν καί οι δύο κύριοι που βρίσκονται γύρω στα δεύτερα -ήντα τους καί κάθονται μαζί με την υπόλοιπη παρέα τους για τον πρωινό καφέ καί φυσικά για τα πειράγματα.
- "Είδες το πρόγραμμα που ανήγγειλε ο δικός μας; Ωραία τα είπε."
- "Παπάρες είπε... εμένα τίποτα δεν με ενδιέφερε..."
Τότε ήταν που οι κεραίες μου τέντωσαν να πιάσουν το μέγιστο σήμα καί καθαρή εικόνα καί ήχο για την συνέχεια...
- "...γιατί κύριος, εμένα τί με ενδιαφέρουν οι πράσινοι ανεμιστήρες (σημείωση: όπως, αιολικά πάρκα μάλλον), εμένα με ενδιαφέρει να διοριστεί η κόρη μου, καί αν αυτοί αναλάβουν χάνω το συμφέρον μου καί τις επαφές μου καί θα μπούν τα δικά τους παιδιά."
Για μένα είχε λήξει η περίοδος ενδιαφέροντος, το υπόλοιπο του διαλόγου που θα συνεχίσει είναι γνωστό καί χιλιοειπωμένο. Τα δικά μας, καί τα δικά τους παιδιά... το συμφέρον μου καί ο διορισμός της κόρης μου. Δεν θα υποστηρίξω καμία μεριά σε αυτό καί καμία παράταξη. Το μόνο που με πληγώνει είναι η συνέχεια αυτής της ιδεολογίας που βλέπω στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες... ο πολιτικός που έρχεται στο χωριό καί θα θα θα θα θα... κάνει, καί φυσικά οι επαφές για να μπούν τα δικά μας παιδιά σε μια θέση, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Μεγάλωσα με μια διαφορετική νοοτροπία καί σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, λίγο εξωτερικό καί λίγο εσωτερικό (σημείωση: όπως Ελληνική επικράτεια), όπου εκλογές καί ψήφος γίνεται σύμφωνα με το πρόγραμμα του εκάστοτε υποψηφίου, σύμφωνα με τις δυνατότητές τους καί την ομάδα που παρουσιάζουν να χρησιμοποιήσουν για την κάθε εκλογική μάχη, σύμφωνα με το όραμα καί τις δυνατότητες να γίνουν τα πράγματα τα οποία θέτουν ως στόχο. Και φυσικά, ποιο αποτέλεσμα θα έχει για μένα, για τον διπλανό μου, για την χώρα μου το κάθε πρόγραμμα του κάθε κόμματος που παίρνει μέρος στις εκλογές, καθώς καί τον αντίκτυπο σε μακροχρόνια βάση που θα έχει η κυβέρνηση που θα αναδειχθεί.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την πεποίθηση ότι κάποιος θα προσπαθήσει να βάλει την κόρη σου καί τις κόρες καί τους γιούς 500, 1000, 2000 ανθρώπων σε κάποια διορίσιμη θέση υπό κρατική χορήγηση καί χρηματοδότηση γιατί απότελούν δικά τους παιδιά. Αν είχα καί εγώ μια κόρη άνεργη, που μαραζώνει περιμένοντας τον διορισμό της καί που η μόνη της ελπίδα αποτελούν για την ώρα να μένει με τους γονείς της καί να κάνει κάποια ιδιαίτερα για να βγάλει τον καφέ της καί κάποια προσωπικά έξοδα, φυσικά καί θα ήθελα να εκλέξω κάποιο πρόγραμμα - κόμμα - πρόταση που θα έδινε την δυνατότητα να μπούν με τις δυνατότητες της καί "το σπαθί" της κάθε προς διορισμό κόρης... χωρίς να πετάγονται άλλοι που έχουν ιδιαίτερες σχέσεις καί επαφές.
Θα ήθελα καί θα θεωρούσα αυτονόητο ότι η κάθε κόρη θα μπορεί να πάει να κάνει τα χαρτιά της όταν υπάρχει ανάγκη των δυνατοτήτων της καί να την παίρνουν αν πληρεί τις προυποθέσεις καί έχει τα εφόδια για να προσφέρει καί αυτή με το έργο της. Δεν θα επιθυμούσα να εμπλακώ σε μια σχέση πελάτη - πολιτικού όπου θα πρέπει να γλείφω καί να παρακαλάω τον καθένα για να δώσει μια ευκαιρεία.
Ίσως στην τελική αυτό είναι ένα από τα πράγματα που μαραζώνει την Ελλάδα... το προσωπικό μας συμφέρον, αυτό το κοντόφθαλμο συμφέρον που δεν έχει ορίζοντα πέραν της 4 ετίας καί που δεν αφορά κανέναν άλλο εκτός από τον καθένα μας καί ίσως τα μέλη της οικογένειάς μας, για τις χάρες καί τις "βοήθειες" που έρχονται.
Παράλληλα η κατσίκα του γείτονα να ψοφήσει και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου τί θα πάθει καί τί θα ακολουθήσει. Χμμμμ, αλλά ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία ως ομάδα καί ότι παθαίνει ο διπλανός μου θα το πάθω κι εγώ μακροπρόθεσμα - ίσως όχι καί τόσο μακροπρόθεσμα όσο νομίζουμε - καί το καλύτερο θα ήταν να είναι καί αυτός καλά για να είμαι κι εγώ. Το παραπάνω ισχύει σε πολλές περιπτώσεις καί ακόμα περισσότερο στην περίπτωση της γειτονιάς, της κοινότητας, της πόλης, της περιοχής, της χώρας.
Τελικά μια μικρή βόλτα στα στενάκια της περιοχής με έβαλε σε σκέψεις που καμία πολιτική ανάλυση καί κανένα μακροσκελές άρθρο κυριακάτικης εφημερίδας δεν θα κατάφερνε να γεννήσει. Αυτό που χρειάζεται είναι αλλαγή νοοτροπίας από εμάς καί να δούμε την μεγαλύτερη εικόνα... ας κάνουμε ένα βήμα πιο πίσω, ας ξεφύγουμε από τον εγωκεντρικό μας μικρό-κοσμο καί ας σκεφτούμε για μερικά λεπτά.
Σημείωση: Ας σκεφτούμε για μερικά λεπτά, όχι ατελείωτους αιώνες... γιατί πρέπει να πράξουμε κι όλας!
No comments:
Post a Comment