Όταν μερικές φορές αναγκαστικά αποχαιρετούμε κάποιους ανθρώπους

Πριν από δύο ημέρες έχασα έναν άνθρωπο που γνώρισα κάποτε... ήταν φίλη, ένας άνθρωπος που μοιραστήκαμε στιγμές στο κολλέγιο μαζί με πολλούς άλλους συμμαθητές στις καθημερινές μας παρέες.

Δεν είχαμε ιδιαίτερη επικοινωνία, όμως μιλούσαμε αραία και που. Το facebook μας κρατούσε σε επαφή, όπως και όλη την τάξη εκείνης της χρονιάς. Ήταν με μεγάλη μου έκπληξη και λύπη όταν πληροφορήθηκα τον θάνατό της μέσω γνωστών, κι εδώ το facebook έπαιξε καταλυτικό ρόλο για να πληροφορηθούμε τα τελευταία νέα.

Σοκαρίστικα όταν διάβασα το μήνυμα που πήρα από κοινή μας φίλη: «Η καρδιά της φίλης μας σταμάτησε να χτυπάει». Εκείνη την στιγμή και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, πέρασαν ασυναίσθητα άπειρες εικόνες και στιγμές που είχαμε περάσει όλοι μαζί σαν συμμαθητές. Μέναμε εσωτερικοί στους χώρους του κολλεγίου καί περνούσαμε αρκετό καιρό όλοι μαζί. Πολλές στιγμές γέλιου, πολλές στιγμές αμηχανίας και θέματα συζητήσεων από μια βλακεία που θα πετούσε κάποιος για πλάκα. Για κάποιο λόγο, όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε αυτές τις αναμνήσεις μου, πίστευα ότι θα έμεναν εκεί. Σαν να είχα πατήσει το κουμπί της παύσης στο βίντεο. Και όμως, αυτό κατάλαβα με τον πιο δύσκολο τρόπο ότι δεν ισχύει.

Ήταν πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. 'Ολοι έχουμε κάτι ξεχωριστό... όλοι θα μας θυμούνται για κάποιο λόγο από κοινές μας στιγμές. Εγώ διαλέγω να την θυμάμαι για το χαμόγελό της και για την απόλυτα ανιδιοτελή καλοσύνη της. Ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που είχαν αυτό το χάρισμα σε κάθε στιγμή της ζωής τους.
Με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα από την κοσμοθεωρία μου, εκείνη την κοσμοθεωρία που όλοι δημιουργούμε μέσα στο μυαλό μας και την θεωρούμε ως τον τρόπο που κινούνται όλα γύρω μας, ενώ παράλληλα μας εμποδίζει να δούμε και να χαρούμε κάποιες άλλες πλευρές της καθημερινότητας.

Θα σε θυμάμαι πάντα για το χαμόγελό σου... θα σε θυμάμαι γιατί με έκανες να αναθεωρήσω μέσα σε μια στιγμή πολλά.

Ευχαριστώ Λ.Μ.