Το δικαίωμα στην ζωή...

Ήταν μια σκηνή που με έβαλε σε σκέψεις σήμερα...

Έβλεπα τα παιδάκια, 4-5 χρονών, να παίζουν ανέμελα στην σκιά του δέντρου από τον πρωινό ήλιο, δίπλα στο τοιχάκι μιας αλάνας. Οι γονείς τους καθόντουσαν μερικά μέτρα πιο πέρα, με την παρεά τους, και τα επέβλεπαν από απόσταση. Τίποτα δεν είναι περίεργο σε αυτή την εικόνα που περιγράφω. Τα παιδιά της ιστορίας θα ετοιμάζονταν να πάνε στο σχολείο αν όχι την φετινή χρονιά, την επόμενη. Μετά θα ακολουθούσε το γυμνάσιο, το λύκειο, κάποιες σπουδές είτε εργασία. Έτσι είναι η λογική εξέλιξη του ανθρώπου στην κοινωνία μας.

Όμως όλα αλλάζουν όταν αναφέρω ότι οι άνθρωποι στην παραπάνω εικόνα είναι αθίγγανοι. Με χτυπά η ιδέα ότι δυστυχώς αυτά τα παιδιά που περιγράφω παραπάνω, και είναι ίδια με όλα τα παιδιά γύρω μας, θα έχουν μια διαφορετική εξέλιξη. Θα βρεθούν αναλφάβητοι ως ενήλικες ίσως. Θα εργάζονται μαζί με τον πατέρα τους στην λαϊκή, θα μετακινούνται μαζί με το οικογενειακό φορτηγάκι και θα πουλάνε πετσέτες και καρέκλες, θα περιφέρονται άσκοπα σκοτώντας την ημέρα τους ως άνεργοι. Όποια περίπτωση και αν ακολουθήσει, αυτά τα παιδιά θα έχουν μια άλλη εξέλιξη στην ζωή, και ο μοναδικός λόγος αυτής της εξέλιξης είναι η διαφορετικότητα. Είναι η αδυναμία του συστήματος και της κοινωνίας να ανταποκριθεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Σε αυτή την ιστορία θα ασχοληθώ μόνο με τις χαρούμενες φατσούλες των παιδιών που είδα να παίζουν σήμερα κάτω από την σκιά του δέντρου.

Αυτά τα παιδάκια δεν θα πάνε στο σχολείο, και αν πάνε θα αντιμετωπίσουν ένα δύσκολο περιβάλλον που δεν θα τα ενθαρρύνει να συνεχίσουν... ένα δύσκολο περιβάλλον τόσο από το σπίτι που δεν έχει τις βάσεις να τα στηρίξει στην εκπαίδευσή τους, όσο και από το ίδιο το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς του, τους μαθητές του σχολείου.

Υπάρχει ένα φαινόμενο εγκλωβισμού σε μια κατάσταση που δεν τους επιτρέπει να προχωρήσουν. Και η ίδια η κοινωνία αδυνατεί λόγω του τρόπου σκέψης της αλλά και της οργανωσής της να αφήσει αυτά τα παιδιά να εκπαιδευτούν καί να γίνουν ενεργά μέλη με γνώσεις, με εφόδια και με δυνατότητες. Η ίδια κοινωνία τα αποτρέπει να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη μοίρα τους.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι προδιαγεγραμμένο στη ζωή, δεν το αποδέχομαι, και στηρίζω την ιδέα μιας κοινωνίας που σου προσφέρει τα κατάλληλα εφόδια για να καταφέρεις μέσα από σκληρή δουλειά στόχους και όνειρα. Πιστεύω παράλληλα ότι είναι άδικο να μην υπάρχει μέριμνα από την ίδια την κοινωνία, της οποίας οι αθίγγανοι απότελουν μέρος, να επιληφθεί αυτού του ζητήματος και να προσφέρει μέσω οργανωμένου σχεδίου λύσεις καί διεξόδους σε ομάδες ανθρώπων που βρίσκονται απομονωμένες από το υπόλοιπο.

Δεν θέλω να αρχίσω μια συζήτηση για το ποιά μέτρα και με ποιό τρόπο πρέπει να γίνουν όλα τα παραπάνω, υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι με περισσότερες γνώσεις και σπουδές στο θέμα από εμένα.

Αυτό που θέλω να ελπίζω είναι ότι όλοι μπορούμε για λίγο να αναλογιστούμε τί γίνεται γύρω μας, κατά πόσο η κοινωνία στην οποία ζούμε και με τον οποίο είναι οργανωμένη μπορεί να δημιουργεί θετικές καί αρνητικές συνθήκες προσωπικής ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα.

Άραγε είμαι ονειροπόλος;