Μια ματιά στην σημερινή απεργία...

Όταν το πολίτευμα ξαφνικά από δημοκρατία μετατρέπεται στον νόμο της ζούγκλας και του ισχυρού στην κάθε κατάσταση.

Διαβάζω για τις σημερινές κινητοποιήσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλα κέντρα της χώρας και τις εξελίξεις τους.

Θα σταθώ σε μια σκηνή που εξελίχθηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου μέλη πορείας αφού έσπασαν ένα ATM τράπεζας, μετά κατευθύνθηκαν προς μια νεοανηγερθείσα πολυκατοικία όπου δούλευαν εργάτες. Οι σκηνές που ακολούθησαν θα φάνταζαν εξωπραγματικές, όμως σταμάτησε η ομάδα των διαδηλωτών της πορείας να ζητήσουν τον λόγο σε αυτούς τους εργάτες της οικοδομής για την εργασία που έκαναν. Φυσικά εδώ μου έρχεται ένα πράγμα στο μυαλό... ότι ομάδα ανθρώπων που διαδηλώνουν σε μια κατά τα άλλα δημοκρατική χώρα, δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις. Πίστευα ότι σε μια χώρα με ανθρώπους που έχουν λάβει την ανάλογη υποχρεωτική παιδεία, το πολύ που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να ενημερώσουν για την απεργία και τα αιτήματά τους και να φύγουν.

Όμως το σύνδρομο του χρυσόψαρου σε αυτή την χώρα είναι κατά γενική ομολογία πάθηση που αφορά τους κατοίκους της σε όλα τα επίπεδα. Δεν νομίζω ότι κανείς διαδήλωσε για τους εργάτες της οικοδομής και τις συνθήκες που δουλεύουν, δεν νομίζω ότι διαδήλωσε κανείς για την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής ασφάλειας σε μεγάλο ποσοστό αυτών, δεν νομίζω ότι καταλαβαίνει κανείς πως στην περίπτωση τους πληρώνεσαι με το έργο που κάνεις για κάθε ημέρα και οχι με την θέση και την σύμβαση που κρατάς στα χέρια σου.

Μάλλον ο Έλληνας έχει προ πολλού ξεχάσει την έννοια της εργασίας και της πληρωμής αυτής και ποτέ δεν αναρωτήθηκε αν ο μισθός που λαμβάνει έχει να κάνει με το πραγματικό έργο και της εργασίας που παραδίδει. Φυσικά δεν θα τα ισοπεδώσω όλα και δεν ισχύει για όλους αυτό, όμως έχω την δυνατότητα να μιλάω με τους ανθρώπους γύρω μου και να ακούω τις καταστάσεις που ζουν σε καθημερινό επίπεδο.

Ίσως θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι παρ'όλες τις δυσκολίες που είναι όντως δυσβάσταχτες για όλους μας, θα πρέπει να αρχίσουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και να αρχίσουμε να δουλεύουμε, να αρχίσουμε να παράγουμε πραγματικά. Δεν ξέρω αν το λεγόμενο καπιταλιστικό μοντέλο όντως πέθανε όπως αναφέρουν πολλοί, αυτό που γνωρίζω είναι ότι δεν υπάρχει πλέον γυρισμός στο μοντέλο εργασίας με αμφίβολλη ποιότητα και παραγωγή έργου.

Το πιο λυπηρό είναι ότι όντως στην Ελλάδα, αν το θέλουν πραγματικά, το δυναμικό της μπορεί να παράγει θαύματα και υψηλής ποιότητας υπηρεσίες και προϊόντα, όμως πολλές φορές απλά μένει απαθές.