Το πάρτυ ήταν εδώ και είμασταν κι εμείς εκεί και το βλέπαμε... έστω και από το τζάμι!

Αγαπητή κυρία Βαγιάνη (και οποιαδήποτε κυρία Βαγιάνη),

σας εκτιμώ από τα γραπτά σας τόσο στο PROTAGON όσο και στις ερωταπαντήσεις σε free press, για να είμαι ξεκάθαρος σε αυτό.

Είμαι και εγώ και οι γονείς μου ανάμεσα σε αυτούς που ζουν σε αυτή την χώρα καθόλα νόμιμα, είμαστε όλοι σύμφωνα με τον νόμο, πολλές φορές όλοι κερδίζαν γύρω μας ως δημόσιοι είτε μή ξύνοντάς το, πολλές φορές μας ζήτησαν λεφτά κάτω από το τραπέζι σε δημόσια υπηρεσία για να κάνουν την δουλειά τους και αρνηθήκαμε. Αυτό προκάλεσε μια περιπέτεια χωρίς τέλος γιατί αρνηθήκαμε να παίξουμε το παιχνίδι τους.

ΌΜΩΣ η τελευταία σας προσπάθεια, μέσω του "Το πάρτυ τον ενοχών: ευχαριστώ δεν θα έρθω" όπως δημοσιεύθηκε στις 28.04.2010 στην ιστοσελίδα PROTAGON, να αποποιηθεί οποιοσδήποτε τις ευθύνες του σε αυτή την χώρα μου προκάλεσε μεγάλο θυμό. Όχι για εσάς προσωπικά, αλλά για τους ομοϊδεάτες που υπάρχουν στην χώρα.

Το πάρτυ ήταν εδώ και ήταν δίπλα μας, γύρω μας. Συνεργάτης σας έγραψε στην ιστοσελίδα του PROTAGON ότι το πρόβλημα δεν είναι το αγκάθι, είναι ο κήπος. Ο κήπος που προστατεύει αυτό το αγκάθι.
Ούτε εγώ κέρδισα και χόρεψα και τραγούδησα στο πάρτυ της σπατάλης και της τρέλας, πολλές φορές έβλεπα στην απέξω... όμως εγώ, όπως κι εσείς σιγήσαμε. Εγώ, όπως κι εσείς στηρίξαμε τους ίδιους και τους ίδιους, και αν δεν τους στηρίξαμε ακούγαμε και γνωρίζαμε τί γινόταν και δεν μιλούσαμε.

Αρκετές φορές μου αρέσει να ακούω την άποψη φίλων μου στο εξωτερικό που γνωρίζουν καλά τι γίνεται στην χώρα και μου δίνουν την πιο αντικειμενική άποψη... για να επανέλθουμε στην τάξη και σε μια σωστή οικονομία θα πρέπει να περάσουμε και δύσκολες εποχές. Είναι πραγματικά λυπηρό, αλλά όλοι εμείς αποδεχτήκαμε την κατασπατάληση ακόμα και πόρων που θα αφορούσαν το μέλλον των παιδιών μας, και των παιδιών των παιδιών μας. Εμείς τα θέλαμε όλα εδώ και τώρα.

Ο Έλληνας - λέγεται με μια δόση ρομαντισμού - ζεί για το τώρα σαν να μην υπήρχε αύριο. Το έζησε τελικά το τώρα (πολλές φορές) και δεν άφησε να υπάρξει αύριο χωρίς σκληρά μέτρα για να μπορέσει να φτάσει να έχει ξανά αύριο. Χάθηκε ο ρομαντισμός και ξαφνικά επανήλθαμε σε μια πραγματικότητα χωρίς τον ρόζ ουρανό που βλέπαμε στις τρελές χωρίς σταματημό διακοπές στα ελληνικά και εξωτικά νησιά (σημείωση: ούτε εγώ έχω κάνει τρελές διακοπές στην ζωή μου, πάντα σεμνά και ταπεινά με οικογένεια είτε low budget σε φίλους και τα τελευταία χρόνια καθόλου). Αυτή η πραγματικότητα μας πονάει που δεν την βλέπαμε μέχρι τώρα.

Αγαπητή κυρία Βαγιάνη, μεγάλωσα και έζησα παράλληλα και μια άλλη νοοτροπία πιο βορειο Ευρωπαϊκή μέσα στην οικογένεια αλλά και στην ίδια την άλλη χώρα... Αυτή η άλλη νοοτροπία μου δίδαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό ότι όλοι αποτελούμε μέλος της κοινωνίας, την έννοια του συνόλου. Έννοιες οι οποίες γεννήθηκαν εδώ πέρα, αλλά εξαφανίστηκαν από εδώ πέρα.

Αγαπητή κυρία Βαγιάνη, και προς όλους εσάς που δεν θέλετε τώρα τον λογαριασμό και ξαφνικά κανείς δεν φέρει ευθύνες, είμασταν όλοι εκεί και είμασταν τυφλοί. Σιωπόντας, τα δεχτήκαμε!

Μην με παρεξηγείται κυρία Βαγιάνη, μου αρέσει πολύ ο λόγος σας και η δουλειά σας...